من ویران ز تو

هیچ؛ از من تو را یادی هست

ای که در گوشه تقدیر من سوخته جا خوش داری

هیچ عهدی که در آن سرد شبِ برفِ زمستان

که در آوار سترگ غم بوف

و در آن ساعت هوشیاری سوداگر سوز

با من کفش به پا

کوله به دوش

راه به پیش

و در آن شهوت رفتن به سیاهی سکوت

بسته‌ای؛ یادت هست

.

.

.

خوب بنگر من ویران ز تو را

بر عبث ماندم و رفتی ...